Κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται μία έντονη σύγχυση σε ζητήματα ορολογίας, γεγονός το οποίο οφείλεται πρωτίστως στην ίδια την εξέλιξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Νέες εκφάνσεις των Παραστατικών Τεχνών, ανοικτές, πολύμορφες, ρευστές, αμφίσημες και δύσκολα επιδεχόμενες την όποια ανάλυση, δημιουργούν μία νέα ανάγκη περιγραφής, σημασιοδότησης, άρα και επικαιροποίησης της ορολογίας τους. Όροι όπως: «περφόρμανς», «περφόρμερ», «κάστινγκ», «τρέινινγκ», «χάπενινγκ», «σάιτ σπεσίφικ», αλλά και «τοποειδικός», «επιτέλεση», «εμβυθιστικό θέατρο», «εννοιακή τέχνη», «ομιλιακή πράξη» και πάρα πολλοί άλλοι, χρησιμοποιούνται μεν, ωστόσο θα πρέπει να διερευνηθεί η ακρίβεια της απόδοσης τους και να οριστεί το εννοιολογικό τους πλαίσιο.
Δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο athina9.84.gr 09.07.2024
Коментарі