«Ηλί, Ηλί, Λαμά Σαβαχθανί;» [Θεέ μου, θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;], ψιθυρίζει ο Ενκίντου και αρχίζει να κλοτσάει με βίαια λακτίσματα το σημείο όπου είναι χαραγμένος ο σταυρός. Ξανά και ξανά. Στην παράσταση Γκιλγκαμές (1990) είναι η πρώτη φορά που ο ηθοποιός του Romeo Castellucci θα ταυτιστεί με μάρτυρα, με έναν μελλοθάνατο, με τον αμνό του θεού, ο οποίος, όπως ο Ιησούς, την ύστατη στιγμή εύχεται να μην χρειαστεί να υποστεί το αναπόφευκτο μαρτύριο της έκθεσης στη σκηνή. Ο σκηνοθέτης θα επεξεργαστεί την ιδέα αυτή πολλές φορές σε μελλοντικές του δημιουργίες, με αποκορύφωμα την παράσταση Περί της εννοίας του προσώπου του υιού του Θεού (2011). «Ο ηθοποιός παραδέχεται την ανθρώπινη διάσταση του Ιησού, το ανεπανόρθωτο του τραγικού. Θέλει να απαλείψει τον σταυρό που είναι χαραγμένος ανεξίτηλα στον τοίχο της σκηνής. Θέλει να αποκρούσει το σκάνδαλον, να μην υποστεί αυτό το μαρτύριο», συμπληρώνει ο Romeo Castellucci.
Eleni Papalexiou & Avra Xepapadakou, απόσπασμα από το βιβλίο Origins: The Archive of Romeo Castellucci and the Socìetas Raffaello Sanzio, (υπό δημοσίευση)
Comments